martes, 10 de abril de 2018

BICICLETAS


Canto Tempo Monta Tanto.

Isto de hibernar por causas allea á túa vontade parece que vai ser unha nova tradición na vida que me tocou vivir ultimamente. Pero a cabeza non para! So que deixas de verlle a utilidade a compartir. O que aínda é peor, deixas de verlle o sentido. A primeira articulase en relación a que algún proveito terá facelo, propio ou alleo. O segundo sinala máis ben ate as razóns vitais que impulsan unha acción, valores quizais. Pero deixemos as filosofías de libro de peto para os que teñen tempo e gañas de perdelo. A cousa é que quedou a programación na foto que non se sabía que era.

Pois si. Son BICICLETAS. Millóns, amontoadas. Unha composición de cor curiosa, fractalista quizais. Das que lles van quedando sen uso aos chineses do programa de medios de transporte para a poboación en xeral, tipo como os que temos aquí para o progresío do común que lle mola deixarse ver polas vilas e cidades en dúas rodas. Monociclos, polo da condición animal, máis que por outra cousa. Esta xentiña que despois chega a casa coa calefacción a 23 e toda a tecnoloxía dispoñible para seguir consumindo, datos, pratos, comida para gatos. Que si, que os hai de verdade comprometidos co planeta e a humanidade e mesmo votan verde e cagan azul ou rosa.

A verdade e que estou pouquiño farto deste grupo especie en xeral do que me tocou ser membro, nada activo e especialmente censurable. Nótase?

Pero adoro a Bertrand, así que teño que dicir, poida que aínda....

Imos ver logo como vai. Teño algunhas amigas produtoras de obxectos que non saben onde colocarse. Son unha creadora de alternativas de pensamento plasmadas en materias primas que reflicten unha forma de entender a vida ou son unha mecanógrafa de palabras repetidas con necesidade de ser vendidas ao mellor ofertante adaptándome aos intereses do mercado? Eu que son unha persoa non necesariamente física, ecléctica e sabelo-toda póñome enriba do pedestal e digo que ti si e ti non. E vou usar o teu saber facer que mola para venderme tamén eu diante dos que me poden colocar máis arriba, máis arriba, máis arriba.

Va que estou sendo ben críptico. Crítico? Como era que se dicía?

Dóenme os ollos de ver cantas cousas se están a facer no mundo de ben e de mal. E só son quen de mirar a milésima parte do mínimo que chega a este recuncho vital. Entón alguén decide que estaba ben roubar a bicicleta, porque na China Popular non hai dabondo. E pensas na película. Branco e negro. E senteste Bruno. E te cagas en branco e negro en todo. Nodo.

Aínda que sempre, sempre hai un punto de calma ao que te podes aferrar. Entón lembro a primeira bicicleta que tiven. A sorpresa de quen a recibe e a felicidade que agora sei como é de quen a entrega. Que non mediu o esforzo porque era un pracer facelo. E penso se non habería algún xeito de que aprenderamos dun puto vez de quen xa sabía. A memoria histórica non pode ser só revisar as cunetas. Ten que ser, si, rotundamente, e poñer no paredón da xustiza social aos encunetadores. Pero tamén é lembrar de onde vimos, quen somos no tempo, como e a costa de que chegamos a onde estamos. E pensar. Pensar, hostias, Kona, foder,....! Deixar de consumir o tempo fumando tuiterías. Porque hai moito por facer aínda, e sen pensalo ben non vai saír ao dereito. Á dereita, poida que si.


Aquí estamos. Así estamos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario