mércores, 14 de setembro de 2016

SEXO NA REDE


A quen se lle diga
non o vai crer:
nada acontece na vida
sen eu o saber.

E non é mentira
para o que hoxe ten
a conexión permanente
nas máquinas coa rede.

Pero a cousa será
pensar de verdade
se tal cousa ten
verdadeira utilidade.

Apetecíame empezar en verso, por practicar, por alternar, por ser moderno. E certamente non é unha cuestión baladí en si mesma. Porque cando a comunicación en xeral entre os seres hubanos estase a converter nunha especia de máquina expendedora de palabras xuntadas mecanicamente, precociñadas ou recociñadas dixitalmente, sometida aos imprevistos da automática corrección informática, todo isto vinculado ao aumento en progresión xeométrica da relación on-line in real time, precisase continuamente de novos xeitos de expresar o mesmo repetidamente, para non caer no esquecemento das redes por aburrimento.

Aínda que a estas latitudes vitais un xa non teña a necesidade de aprobación que parece transmitirse cada segundo nos mundos virtuais compartidos, si teño que recoñecer que se entras nas redes - antes usabamos aquilo de “caeche nas súas redes”, como cambia o conto - para contar cousas que che suceden no cotián, dáse por entendido que será para os demais manifesten o seu agrado ou desagrado co acontecido. Ou poida que non. Cando o que intentas é ofrecer formulacións ideolóxicas, pensamentos alternativos ou diverxentes, sensacións no persoal sobre o que sucede no mundo, o que parece un que quixera é invitar á reflexión, promover o debate, traballar para reconstruír o sentido común ese que non existe, elaborado nunha índole de acto cuasi sexual colectivo. Acto social. Aínda que as veces só tratas de atopar o orgasmo da creación, recreación ou recoñecemento de ideas, conceptos filosóficos, políticos, artísticos.... Sen reparar moito en se haberá ou non a quen lle preste a sedución da proposta de traballo colectivo para definir camiños de acción colectiva. Mesmo nestes casos, tamén da pracer saber que hai alguén máis que coincide coas túas apreciacións. Pero claro, o onanismo é unha elección de satisfacción en soidade. O que mola é a relación. Sensual. Sexual. En calquera caso íntima. O que non é contraditorio con ser pública.

Pero onde queres chegar!!?? Pois a lanzar unha pregunta colectiva, para variar. Temos o campión do mundo en capturar Pokemons. Somos unha potencia sexual en telefonía móbil. Quen non ten un iPhone ou coñece a alguén que o ten? E todos os androides restantes andamos fardando das virguerías que nos da por facer cos terminais loucost cos que andamos. Que veñen fasendo o mesmo que os highcost pero máis barato. Nin por abaixo nin por arriba poñemos lindes nas idades de uso dos terminais. Avós e netos comparten o mesmo modelo de móbil e chatean entre eles no guas. Logo non se miran apenas cando están xuntos. De falarse, xa nin falemos. 

Pois entón, sería bo que comezaramos a formularnos, no persoal, nas familias, nos centros de estudo, se deberamos parar a carreira armamentística das tecnoloxías de comunicación móbiles? Porque as carga o diaño....

Un colega sumouse a unha iniciativa para crear unha asociación para fomentar o uso seguro e responsable da tecnoloxía. Atlantics. Pero será que como para outras cousas, non chega con propoñer unha alternativa, aprender e formar, específicamente a quen máis o precisa, senón que haberá que revisar a cuestión de porque nuns poucos anos acabamos todos enguedellados con todo isto do mundo app. Especificamente, non deixo de preguntarme se nos eidos educativos institucionalizados estaremos facendo unha fuxida cara adiante enredándonos coa tecnoloxía por non reaprendérmonos a pedagoxía, a didáctica.

E como son moi de lanzar ou relanzar iniciativas, vou propoñer unha: escollamos un día sen tecnoloxía móbil. Por exemplo, o 23 de outubro, que nin mirei en que cae. Que ese día, dende as cero horas zulu ate as cero horas zulu do 24 ninguén acenda os trebellos correspondentes. Aturariámolo?

Vouno subir ao blogue.....