venres, 18 de setembro de 2015

A CASA COMÚN

Na miña casa mando eu. Seica é o que dixo Neus, a do 5ºC, antes de proclamar na reunión no portal a intención da súa familia de declararse Piso Independente a todos os efectos. E os dos resto dos pisos, que lles pareceu? Os inquilinos, que están de prestado, de paso polo edificio segundo din, pois que no é cousa deles. Salvo o do 3ºB, que leva xa 15 anos apoquinando o alugueiro e non entende nin se formula para que se pode querer a independencia total. Está no edificio, cumpre coas normas, participa nas cotas e nas derramas na parte que lle di o propietario, pero non se sinte un máis. Fala de que era moito máis doado antes, cando cada un vivía no seu alpendre, cedido polo amo e baixo o seu mandato único, e todos eramos máis libres (?). Entre os propietarios puros, quitando os do saínte con miradoiro, onde todos somos ben recibidos, sempre tan amables eles e con ese acento tan agarimoso, e os dos áticos, que teñen unha visión máis etnograficamente elevada e un foro especial por aquilo do ph do tellado, o resto divídese en dous grupos principais: os que din que onde carallo di nos Estatutos do edificio que unha das vivendas poida ter nin tan sequera a opción para pedir a autorización para desvincularse da comunidade e os que din que teñen todo o dereito a decidir o que queren facer e que mesmo está recoñecido por leis superiores aos Estatutos da comunidade.

No patio non se fala doutra cousa. Que porque se quererán marchar, se sempre se lles deu o que pediron, mesmo houbo iniciativas para axudar á familia cando os dous proxenitores quedaron sen curro. E a verdade é que así foi. Era raro o día no que alguén non lles subía unha bolsa do super con cousas de comer e de hixiene. E anda que non se remexeron armarios para pasarlles roupa e calzado aos pequenos cando o precisaron. Sen ningún chamamento especial. Sempre foron de aquí, que todos lembremos, sempre contribuíron co que lles correspondía, e as veces mesmo con máis. Pere lle ten atopado ocupación laboral a máis de un no edificio e sen sobres de por medio. E sempre fixeron cousas das que toda a comunidade nos sentíamos orgullosos. Mesmo falaban especialmente ben deles, citando tamén a todo o resto, nos outros edificios da contorna. Os rapaces do 1ºA din que viron na internete que había xente que os poñía de exemplo como familia en edificios de outros continentes, perdón, concellos. Lembrades cando coa importantísima participación dos seus fillos maiores, gañamos o concurso mundial de chapas? E as festas que fan! Eu aínda non esquecín aquela do 92. Anda que non estivo ben montada! Pero todo mudou cando lles empezaron a ir mal as cousas con isto da punta crise. E como se deixaran de percibir que non eran os únicos que o estaban a pasar mal no edificio, e que xuntos poderíamos saír mellor e antes da desfeita na que nos meteron. Eu coido que sobre todo, deixaron de ter a sensación de que tiñan un recoñecemento especial por parte de todos, como unha familia avanzada, un exemplo a seguir, orgullosos de ser como eran, distintos en tantas cousas e tan parecidos en outras, e que tiñan capacidade para tomar as súa propias decisións, mesmo a risco de que aos demais non nos convenceran, ou de que puideran equivocarse. Agora, con tanto cruce de desinformacións, tanto ruxe ruxe, tantos intereses ocultos, xa non imos saber se é realmente o que quere a familia enteira (ou a maioría que pode decidir) ou simplemente non aturan que non confiemos en eles para tomar unha decisión como familia responsable, e tiran para o monte. Non sei, non estou na súa pel como para poder sabelo, pero, e se foramos nós?

mércores, 16 de setembro de 2015

COME E CALA


Necesito axuda para localizar unha información. A principios de agosto mirei esta entrada nun xornal

http://www.mujerhoy.com/ser-madre/educar/ninos-comer-obligar-verdura-903708082015.html

E dende entón, a ratos, estou tentando dar cos estudos citados (entendo que son distintos) da Universidade de California publicado en Appetite e o de Brian Wansink no International Journal of Obesity.

O primeiro, claro foi dirixirme á publicación en cuestión, a través do contacto indicado na súa web, pero non obtiven resposta. Volvín intentalo a outro enderezo, por se está perdido, e poida que teña máis sorte. Pero se alguén que lea isto (directamente ou por compartición) pode facer unha indicación, xa sería un puntazo. Do primeiro, estiven esculcando na web http://www.journals.elsevier.com/appetite/  e non dou localizado cal pode ser. No segundo coido que si din coa cita de referencia http://goo.gl/oS7wyu pero o acceso libre á información entendo que so se podería facer dende algún organismo autorizado. Por exemplo, unha universidade. Tamén os busquei na mula, pero non hai tal.

En calquera caso, unha revista para apuntarse na biblioteca:

Appetite. É unha revista investigadora internacional que se especializarse en cultural, social, psicolóxico, influencias sensoriais e fisiolóxicas na selección e intake de comidas e bebidas. Cobre normal e desordenado comendo e bebendo e estudos de benvidas de ambos os dous humano e non-comportamento animal humano cara a comida. Appetite Publica informes investigadores, revisións e comentarios. Os asuntos especiais temáticos aparecen regularmente. De cando en vez a revista leva abstracts desde reunións profesionais.

As áreas investigadoras cubriron incluír:

? Psicolóxico, social, influencias sensoriais e culturais en appetite 
? Cognitivo e do comportamento neuroscience de appetite
? Clínico e pre-estudos clínicos de desordenado appetite
? Nutritional Influencias en appetite
? Consumidor e actitudes alimentarias comportamento 
? Psicoloxía e ethnography de costumes dietéticos

Por certo, traducido coa nova ferramenta do portal da lingua, antes só para funcionarios, agora aberta a todo o mundo mundial. http://tradutorgaio.xunta.gal/TradutorPublico/traducir/index (necesita mellorar?)

E que dicir sobre o outro. Pois non sei, unha publicación internacional especializada na obesidade. E polo que puiden entender, facendo claras alusións á formación en hábitos de consumo alimenticios saudables dende a infancia. Como é que chega a ser a obesidade (e a infantil especificamente) un problema de saúde no mundo occidental?


Para abrir un tema novo. Calquera axuda será ben recibida. E unha invitación aberta a participar no comentario da información compartida.

martes, 15 de setembro de 2015

A ESCOLA NUDISTA

Calquera parecido coa realidade é pura coincidencia. Ou a realidade supera a ficción (e viceversa). O que prefirades.

Unha amiga bolseira que anda no pais dos volcáns, fíxome chegar un artigo na publicación danesa BERLINGSKE (Islandia foi territorio danés ate 1918*) e facilitoume a primeira tradución ao inglés (grazas Sabela!), da que me tomei a liberdade nacionalista de pasalo ao galego. Non só en Finlandia cocen fabes ben no eido da educación. Tamén en Islandia.


(Os comentarios con asterisco son meus*)

[“Jytte Sorensen, Gunvar Paulsen”. Ritzau Agency.

Hai uns anos, un grupo de familias da localidade de Borgarnes http://www.west.is/en/west-iceland-regions/borgarnes (na parte que eles denominan Oeste*) decidiu promover unha iniciativa para financiar e organizar unha escola infantil nudista, para nenas e nenos de 3 a 6 anos. As primeiras reaccións dentro da Comunidade Educativa no seu conxunto, dende as instancias oficiais políticas do Ministerio de Educación, Ciencia e Cultura http://eng.menntamalaraduneyti.is/ ate a Agrupación de Familias de Escolas Públicas (en Islandia case o 95% da escolarización é pública, non hai concertación como aquí e moi poucas iniciativas privadas*) cando a noticia saltou aos medios de comunicación foron dende o asombro ate o absoluto rexeitamento. Un dos membros do órgano directivo da AFEP, hoxe desaparecido da vida pública, comentou nun xornal de tirada nacional: ‘Nenas e nenos espidos aprendendo matemáticas? Como van a atender as explicacións da mestra se están mirando uns para os outros? Ou para a propia mestra, que tamén vai estar espida! Ate onde imos chegar?’.

Efectivamente, a proposta, despois dos primeiros pasos, xa definiu que non tiña ningún sentido que os menores asistiran sen roupa ás clases e os profesionais educativos non. Tamén o persoal de mantemento e limpeza, e o sanitario. Coa excepción dos traballos requiridos no exterior da instalación, en xeral, e especificamente para o persoal de mantemento e o de xardinaría. Cando comezaron a lanzar a proposta de emprego, non lles sorprendeu que houbera ate un 2.000% de solicitudes para algunha praza. E ao mesmo tempo fóronse sumando novas familias ao proxecto. Mesmo nalgún caso, trasladaron a súa residencia a Borgarnes para poder incluír aos seus fillos nesta escola.

Sigríour Jonsdóttir, nai de dous nenos de 3 e 5 anos e unha nena de 9, ensínanos o que comentou no Facebook da organización: `Nos viviamos a 250 km de aquí. Cando soubemos da idea, puxémonos en contacto inmediatamente co grupo que comezou a desenvolvela para interesármonos pola proposta. Despois de falalo na familia en profundidade, fomos a coñecer o pobo e cando se tomou a decisión de ampliar o proxecto ás idades do seguinte ciclo, de 6 a 15, xa non o dubidamos. As empresas onde traballabamos ambos déronnos todo tipo de facilidades para o cambio e en tres meses eramos xa borgarneses. Toda a vida andando espidos pola casa, non podiamos desaproveitar esta ocasión!’

Ese entusiasmo que transmite Sigríour, compartido co seu home e a prole que nos acompañan na parte da entrevista que fixemos na súa casa (xa en Borgarnes) practicando o seu ideario naturista, se reproduciu en todas partes do País. Esta foi unha das razóns que levou á organización a ampliar  aos seguintes ciclos o proxecto, que agora mesmo, inclúe xa todo o período da educación obrigatoria (en Islandia, o sistema educativo obrigatorio comeza con grunnskóli ou educación básica dos 6 ate os 15 anos,  dividido en: barnaskóli de 6 a 13 y gaggó dos 14 ate os 16*), e que dunha pequena construción pensada para albergar 25 menores como máximo, pasara a aceptar 415 entre todos os niveis, máis un cadro de persoal de 67 persoas adultas.

A edificación foi outra das cuestións que se someteron a estudo con rigorosidade dende o colectivo. Con dúas premisas fundamentais, ofrecer un espazo amplo, distanciado e separado das vías públicas de tránsito, e por unha xestión enerxética a custe cero, aproveitando o uso da enerxía xeotérmica propia do país, incluso para a xeración de electricidade. O estudo ao que se lle encargou o deseño da edificación, Arkitektar, recibiu o premio a edificabilidade sostible do Instituto Oficial de Arquitectura e Enxeñería de Islandia, dotado con 150.000 coroas (uns 1.050 euros ao cambio*). As dúas arquitectas socias principais do estudo, decidiron doar o premio para o financiamento da iniciativa e asemade integráronse no colectivo, aínda que ningunha delas tiña aínda descendencia.

A máis grande dificultade que tiveron que afrontar ás familias implicadas, foi conseguir a autorización legal para o inicio da actividade, que estivo moi vinculada á adaptación dos contidos curriculares de determinadas materias á condición específica de non levar roupa no interior das instalacións. Nas areas de Educación Física, Educación Vial e Educación Artística (en concreto nos contidos de arte dramático). Foi o equipo de pedagogos e o resto de profesionais educativos quen conseguiu definir os parámetros nos que se ían desenvolver os distintos eidos do ensino, recollendo xa que logo a inspiración naturista coa que se formulou a iniciativa.

A directora do centro, Hildur Atladóttir, nai pertencente ao colectivo e mestra de profesión, no acto de inauguración do centro, no inicio do curso 13-14, fixo a seguinte aseveración: ‘Estamos convencidas, as familias que aquí nos integramos e os profesionais que nos acompañan, que as primeiras xeracións de novas e novas que saian deste centro, comezarán a mudar o rumbo da sociedade na que nos integramos, dende a perspectiva experimentada de non ter nada que esconderlle aos demais. E iso será revolucionario en todos os aspectos da súa vida’

Na visita que se nos autorizou a facer ás instalacións, xa en funcionamento, puidemos comprobar que ninguén nos prestaba especial atención, pese a ir vestidas e calzadas, e puidemos verificar o funcionamento normalizado, como en calquera outra escola non naturista. Unha das nenas máis pequenas, dirixiuse a nós sinalando co seu dedo anular e comentando: ‘que babecas, non tendes calor?. Que bonito o chapeu (sinalando a cabeza da miña compañeira)’. Pero, temos que dicir que si hai un espazo onde todo o mundo usa unha prenda de roupa. A sección de cociña e o comedor, onde tanto o persoal como as menores usuarias colocan un peto que cubre toda a parte frontal, como prevención para salpicaduras de sustancias en altas temperaturas especialmente.

Finalizamos a visita acompañando no xantar á primeira quenda de menores, e alí foi onde a directora nos invitou a apuntármonos a ambas á lista de agarda para matricular aos nosos fillos no centro, que xa ten un período de espera de dous anos. Está claro o éxito da iniciativa.

Borgarnes, 16/xuño/2015.]



http://www.b.dk/familie-og-boern/foerende-familiekspert-saadan-bliver-i-en-lykkelig-familie